#3 HISTORIA SZTUK WALKI / HISTORY OF MARTIAL ARTS

   Najwcześniejsza wzmianka historyczna o japońskiej walce wręcz pochodzi z zapisu w kronice NIHON-SHOKI (kronika  początkowego okresu Japonii).
CHKARA-KURABE to  pierwszy turniej walki wręcz który dał  początek japońskiej walce SUMO oraz YAWARA (proforma jiu-jtsu). Obie są uważane za  początek jiu-jitsu. Ostatecznym zwycięzcą turnieju został Nomi-no-Sukune.
SUMO to najstarsza japońska walka wręcz.
Sumo w przeszłości to nie były obecnie znane zapasy, bo występowały w nim także kopnięcia, technika obezwładnienia (obalenia przecwnika - kumi-uchi).

   Earliest historical mention of the Japanese hand to hand combat comes from the writing in the chronicle Nihon Shoki (Chronicle initial period of Japan).
CHKARA-KURABE first tournament hand to hand combat which gave rise to create the Japanese martial arta - SUMO and YAWARA (proforma jiu-jtsu). Both are considered to be the beginning of jiu-jitsu. The ultimate winner of the tournament was Nomi-no-Sukune
SUMO is the oldest Japanese hand to hand combat.
Sumo in the past it was not currently known wrestling, because they included kicks and technique incapacitate an an opponent - kumi-uchi.

***

   Najwcześniejsza wzmianka w literaturze japońskiej o walce YAWARA i SUMO została zamieszczona w księdze Konjaku Monogatari.  Wiadomości o sumo zostały zapisane w starej kronice dziejów Japonii - KOJIKI. Wg tego zapisu sumo wywodzi się z mitologii.  Jujitsu pierwotnie była bojową sztuką walki wręcz zaliczaną do sztuk wojennych Japonii tzw. bugei lub bu-jitsu. Liczne wojny w których uczestniczyła Japonia między XII a XVI wiekiem wpłynęły na rozwój BUSHI - feudalnych wojowników. Ówcześnie bu-jitsu obejmowało umiejętności władania łukiem, kopią, mieczem i dwoma mieczami oraz jazdę konną.  Zanim w Japonii wynaleziono broń palną, od dawna w walce na odległość używano łuku i strzał. W walce bezpośredniej używano głównie jednego lub dwóch mieczy (katan) - czyli sztuki ken-jitsu.

W ken-jitsu używano dwóch mieczy:

- dłuższy katana długości 90 cm byl trzymany w prawej ręce i służył do odparcia ataku i kontraktu;

- krótszy miecz wakizashi (mamorigatana) o długości ostrza 30-60 cm był trzymany w lewej ręce i służył do obrony ciała lub zadania drugiego krótkiego cięcia lub pchnięcia.

Gdy w walce wojownikowi wytrącono miecz z ręki, stawał się on bezbronny. Aby temu zapobiec samurajowie stosowali  techniki walki wręcz (unik, chwyt, rzut, kumi-uchi) aby obezwładnić przeciwnika.

   The earliest mention in Japanese literature about the fight YAWARA and SUMO has been included in the book Konjaku Monogatari. News about sumo were stored in an old chronicle the history of Japan - KOJIKI.
According to this provision, sumo is derived from mythology. Jujitsu was originally a fighting art of combat units that belongs to japanese military arts: BUGEI or BU-JITSU.
Japan has participated in many wars between twelfth and sixteeth century influenced the develompent of BUSHI - feudal warriors.
At the time BU-JITSU covered skills and training with arc, copy, sword adn two swords, and horse riding. Before in Japan invested firearms, in a fight at a distance used bows and arrows.
In direct fight used mainly one or two swords (katana) - the art of ken-jitsu.

In the ken-jitsu used two swords:
- longer karana - lenght 90 cm - was held in his right hand and served to repel the attack and counterattack; shorter sword wakizashi (mamorigatana) with a blade length of 30-60 cm was held in his left hand and was built to protect the body or task a second short cutting or thrusts. When in the fight opponent was precipitaded sword from warrior`s hand, he became helpless. To prevent samurai used the techniques of combat (dodge, grip, throw, kumi-uchi) to overpower your oponent.

***

   Jiu-jitsu jako sztuka walki wręcz była przez długi czas uzupełnieniem technik wojennych z użyciem broni. Techniki walki wręcz znalazły miejsce miedzy innymi w ken-jitsu czyli "sztuce władania mieczem".
Nazwa ju-jitsu - w przeciwieństwie do nazw innych sztuk walki  -  nie pochodzi od nazw używanej broni (jak: ken-jitsu -miecza, kyu-jitsu -  łuku, yari-jitsu - kopii) ale od podstawowej zasady tej sztuki walki - :naginania się", przystosowania do  przeciwnika.
Powstanie jiu-jitsu umiejscawia się w Japonii, natomiast prawdopodobne jest także, że techniki tej sztuki mogły powstać także w: Chinach, Korei,  Indiach a także starożytnym Egipcie lub Grecji. Na przykład w chińskim systemie walki wręcz: lung-hua-chuan występują chwyty podobne do jiu-jitsu.  Chińska walka chin-na opierająca się na dźwigniach i uderzeniach w miejsca wrażliwe - wiele z tych technik zostało przyjętych w wielu stylach Kung Fu a być może także w jiu-jitsu.
Członkowie dawnej japońskiej organizacji nin-ja doskonale znali techniki jiu-jitsu (głównie yubi-jitsu - wbijanie palców we wrażliwe miejsca). Nin-jitsu praktykowane przez Nin-ja było "sztuką cichego atakowania". Nin-ja byli  wynajmowani za wynagrodzeniem do różnych niecnych czynów (zabijana shogunów, książąt, do sabotażu, szpiegostwa, terroru), których nie mogli wykonać samurajowie ze względu na obowiązujący ich BUDHIDO (kodeks honorowy).

   Jiu-Jitsu as a martial art outright has long been complement to the techniques of war with weapons. Fighting techniques outright found a place among others in ken-jtsu - "the art of the sword."
Name ju-jitsu - in contrast to the names of other martial arts - does not come from the names used weapons (like ken-jitsu, Kyu-Jitsu, yari-jitsu), but the basic principle of this martial art - "adapt to the opponent.
The creation of jiu-jitsu locates in Japan, but is likely also that the techniques of this art may have arisen also in China, Korea, India and ancient Greece or Egypt. For example, in the Chinese system of combat: lung-hua-chuan occurs grips similar to jiu-jitsu. Chinese fight chin-na which is based on levers and beats in sensitive places - many of these techniques have been adopted in many styles of Kung Fu and may also be in jiu-jitsu.
Members of the former Japanese organization NIN-JA well know the techniques of Jiu-jitsu (mainly Yubi-jtsu - Pile driving finger in sensitive places). Nin-Jitsu practiced by Nin-ja was "the art of silent attack." Nin-ja were hired out for remuneration to the various nefarious deeds (killed shoguns princes, to sabotage, espionage, terrorism), which can`t do Samurai because of the bending code of honor (BUSHIDO).

***

   Techniki jiu-jitsu były bardzo skuteczne, dlatego też były stosowane także w innych dalekowschodnich systemach walki wręcz:
w chińskiej chi-na
w jeet kune do opracowanej przez Bruce`a Lee
w koreańskich" hwarang do i kyoksul
w karate
w aikido

   Techniques of jiu-jtsu were very effective, and therefore have been used in other Far East combat systems:
in Chinese chi-na
in jeet kune do developed by Bruce Lee
in Korean hwarang do and kyoksul
in Karate
in Aikido

***

   W wielu publikacjach dotyczących jiu-jitsu często pojawia się nazwisko chińskiego kapłana Chen-Yuan-Pinga,  który miał przenieść z Chin do Japonii starochińską sztukę walki kempo (nazwa japońska) inaczej chuan-fa i chuan-schu (nazwy chińskie) - tak zwaną "sztukę  pięści". Chen-Yuan-Ping miał nauczyć tej sztuki trzech samurajów: Shichiroyemon Fukono, Jirozayemon Isogai i Yojiyemon Miura, oni zas  mieli założyć trzy niezależne szkoły Jiu-jitsu. Jest to jednak fikcja ponieważ kempo w zasadniczy sposób różniła się od jiu-jitsu. Kempo (chuan-fa) to głównie walka "na puste pięści i gołe stopy", jiu-jtsu to głównie chwyty, dźwignie, duszenia, rzuty. Wyżej wspomniany chiński  kapłan osiedlił się w XVII wieku w Japonii i prawdopodobnie przyczynił się do rozwoju japońskiego jiu-jitsu, głównie w zakresie technik ciosów na miejsca wrażliwe (atemi-waza). Klasyczne techniki atemi-waza w jiu-jistu opierały się na ciosach: shuto (zewnętrznym kantem otwartej ręki),  haito (wewnętrzną krawędzią dłoni) oraz nukite (na pchnięciach końcami wyprostowanych palców).

Ciosy shuto i haito symbolizują ciosy wykonywane mieczem samurajskim  - katana, a  nukite symbolizuje pchnięcie piką, która stanowiła typową  broń samuraja. Natomiast w kempo atemi-waza to głównie seiken - uderzenia pięścią.

Pewne wzory walk wręcz przenikały między krajami, ze starszych Chin i Indii do młodszej historycznie i kulturowo Japonii.  Ale wiele źródeł wskazuje na to, że jiu-jitsu a także: sumo, aikido,  kendo, kyudo, iaido i inne należą do japońskich systemów walk obronnych.

   In many publications regarding jiu-jitsu often it appears in the name of a Chinese priest Chen-Yuan-Ping, who had to move from China to Japan old Chinese martial art - KEMPO (Japanese name) otherwise chuan-fa and chuan-schu (Chinese name) - the so-called " the art of fist".
Chen-Yuan-Ping had to learn the art of three Samurai Shichiroyemon Fukono, Jirozayemon Isogai and Yojiyemon Miura, and they have set up three independent schools Jiu-jitsu. But it is a fiction because kempo fundamentally different from jiu-jitsu. Kempo (Chuan-fa) are mainly fighting "to empty fists and bare feet", jiu-jtsu are mainly grips, levers, stranglings, throws.
Above mentioned Chinese priest settled in the seventeenth century in Japan and probably contributed to the development of Japanese jiu-jitsu, mainly in the techniques of blows at the sensitive places (atemi-waza).
The classic techniques atemi-waza in jiu-jistu based on blows: shuto, haito and nukite.

Shuto and haito symbolize the hits executed samurai sword - katana and nukite symbolizes pushing pique, which was a typical weapon of the Samurai. However, in kempo atemi-waza mainly seiken - punches.

Certain patterns of hand to hand combat penetrated between the countries, from elders China and India  to the younger, historically and culturally, Japan. But many sources indicates that jiu-jistu as well: sumo, aikido, kendo, kyudo, iaido and other  belong to the Japanese systems of defensive fighting.

 

SHOP ONLINE